De Egmond Gitaar: de documentaire

De geschiedenis van een familiebedrijf uit Eindhoven, dat in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw uitgroeit tot de grootste producent van gitaren in Europa. Ze bouwen in 1960 een nieuwe moderne fabriek in Best waar jaarlijks 200.000 gitaren worden gemaakt. Maar net als andere westerse merken kent Egmond een enorme terugval door de import van goedkope instrumenten uit Azië. De Egmond familie gaat eraan ten onder en in 1972 wordt de fabriek een speelbal van een grote internationale handelsonderneming: Tolchin. Halverwege de jaren zeventig zoekt C.F. Martin naar samenwerking met Europese fabrikanten als het Zweedse Levin. Ook in de fabriek van Egmond in Best worden in licentie Martins gemaakt onder de naam: Vega Guitars, made by C.F. Martin in The Netherlands.

Egmond

Ik kwam bij toeval op het spoor van  dit gitaarmerk, waarvan ik tot voor kort het bestaan niet kende. Het begon met een gesprek op een verjaardag, iemand die me vertelde dat hij net als ik (een beetje) gitaar kon spelen. En hoe hij  voor z'n veertiende verjaardag een gitaar had gekregen van zijn ouders. Met als gevolg dat hij voor school verzuimde om nog huiswerk te maken en dus al snel met slechte rapporten thuiskwam. De gitaar had hem helemaal in beslag genomen. Er ontstond ruzie en zijn vader sloeg uit pure woede de gitaar aan stukken.  Maar algauw kreeg de goede man vreselijke spijt van zijn gedrag en om het goed te maken mocht zoonlief, onder de belofte dat hij voortaan beter z'n best zou doen op school, een nieuwe gitaar gaan kopen.  Dat werd een Egmond, en die werd gekocht in Eindhoven, bij een muziekwinkel met de naam "Musica".  Het verhaal  kwam me heel bekend voor: ook ik kreeg een eerste gitaar op mijn veertiende verjaardag, en ook bij mij gingen de schoolresultaten meteen hard achteruit. Maar van het merk Egmond had ik nog nooit gehoord.

"The Hooligans", een schoolbandje waar ik als vijftienjarige in speelde. In het midden mijn eerste gitaar: een "Italiaanse" studiegitaar. Rechts sta ik met mijn EKO. We oefenden in de koffieruimte van kapsalon Essenberg in Den Haag waarvan ik alleen nog de naam van de drummer Rudie Essenberg weet, Met optredens zijn we nooit ver gekomen, tijdens een schoolfeest waar we voor de eerste keer zouden spelen begaf de versterker (een omgebouwde radio) het al na het eerste nummer. Einde verhaal voor de "Hooligans".